Gdy nic się nie zmieniło w twojej diecie oraz stylu życia, ale waga zaczęła rosnąć, a dotychczasowe sposoby na jej obniżenie nie działają? Często napada cię senność, zwłaszcza po posiłkach, pojawia się rozdrażnienie, zmęczenie? Wiele kobiet uzna, że tak się dzieje wskutek przemęczenia, inne zrzucą to na karb problemów z tarczycą czy hiperprolaktynemią lub innymi hormonami i nie będą za wiele drążyć. Tymczasem to niebezpieczne zaburzenie, jakim jest insulinooporność, będzie się niemal bezobjawowo rozwijać i obciążać trzustkę, wydzielającą insulinę. W efekcie spowoduje cukrzycę typu 2.
Zespół metaboliczny, czyli szereg kłopotów
Insulina jest hormonem potrzebnym do utrzymania prawidłowego stężenia glukozy we krwi. Razem z glukagonem kontroluje również rozprowadzenie glukozy do poszczególnych komórek organizmu. Potrzebują one glukozy do prawidłowego funkcjonowania wszystkich organów i układów, zwłaszcza mózgu i układu nerwowego. Ludzkiemu organizmowi nie służy ani niedobór insuliny, ani jej nadmiar, ponieważ prowadzi np. do cukrzycy i hipoglikemii.
Choć insulinooporność może mieć (raczej rzadko) podłoże genetyczne, to specjaliści mówią o niej jako o zaburzeniu nabytym – zwłaszcza wskutek otyłości (zwłaszcza brzusznej) i nadwagi, siedzącego trybu życia i braku aktywności oraz spożywania w nadmiarze produktów o wysokim indeksie glikemicznym.
Insulinooporność nie jest (na razie?) odrębną jednostką chorobową – zalicza się ją do zespołu metabolicznego razem z: podwyższonym poziomem cukru we krwi (tj. stężenie glukozy na czczo równe lub wyższe niż 100 mg/dl), nadciśnieniem tętniczym, otyłością i zaburzeniami metabolizmu trójglicerydów i cholesterolu. Nieleczona insulinooporność to prosta droga do cukrzycy, ale i problemów z trzustką, na której zużywają się wyspy trzustkowe.
Diagnoza insulinooporności i leczenie
Jak już wspomnieliśmy, objawy insulinooporności nie są na tyle jednoznaczne, by od razu pędzić do laboratorium. Jednak kontrola glukozy we krwi jest rutynowym badaniem, które u dorosłych po 30. roku życia wykonuje się raz w roku, co dwa lata. Jeśli będzie podwyższone, a towarzyszyć mu będą któreś z objawów, jak wspomniane zmęczenie i rozdrażnienie, wzmożona potliwość, napady wilczego głodu (zwłaszcza po posiłkach), wzrost apetytu na słodycze, przybieranie na wadze, to warto porozmawiać o tym z lekarzem, który zleci dodatkowe badania (test obciążenia glukozą), i zmienić swój styl odżywania. Po wykryciu insulinooporności warto porozmawiać z internistą lub endokrynologiem i pod okiem specjalisty zabrać się przede wszystkim za redukcję masy ciała, zwłaszcza obwodu w talii. To zaburzenie trzeba bowiem leczyć, powstrzymać.
Ochota na słodycze to nic złego - ważne aby wybierać takie, które nie mają cukru. U nas znajdziesz ich bogaty wybór!
Na walkę z insulinoopornością nie ma jednego sposobu dla wszystkich, ale mimo to można skutecznie sobie z nią poradzić. Wszystko zależy od tego, co ją wywołało u danego pacjenta. Jeśli otyłość – konieczna jest redukcja wagi poprzez dietę i ruch, jeśli dieta – należy ją zmienić i restrykcyjnie przestrzegać, by nie doprowadzić do częstych wahań stężenia glukozy we krwi oraz w nadprodukcji insuliny. Jeśli wskutek zażywanych leków pojawiła się insulinooporność, leki trzeba zmienić. Itd. Na pewno kluczowa jest kontrola wagi, a co za tym idzie – dbałość o dietę, o to, co i ile oraz kiedy jemy. Czasem wystarczy przestawienie nawyków żywieniowych – dłuższa przerwa od jedzenia, unikanie węglowodanów itp. Dieta przy insulinooporności przypomina tę stosowaną przez diabetyków, a więc wyklucza stosowanie cukrów prostych, wymaga zmniejszenia ilości spożywanych węglowodanów, również tłuszczów oraz regularnego spożywania posiłków.